قراره ۶۶ روزه دیگه بالاخره بعد از ۸ ماه یه خبرایی بشه!
حالا شعر زیر که بهانه نام وبلاگه را داشته باش:
نشاندی
آتشم در جان کجایی
فشاندی
اشکم از مژگان کجایی
همه دردم همه دردم همه درد
کجایی ای مرا درمان کجایی
من آن سرگشته در خود چون غبارم
که سرگردان به دشت و کوهسارم
مگریانم تو را ای جان هستی
به یادت سر به صحرا می گذارم
عزیزون از غم و درد جدایی
به چشمونم نمانده روشنایی
گرفتارم به دام غربت و درد
نه یار و همدمی نه آشنایی
تو دریایی
و من آوای عودم
خروش موج در ساز
وجودم
کنون افتاده در
گرداب عشقم
کجا باشد غم بود
و نبودم
سحر روی ترا در خواب دیدم
به باغ آینه در باغ دیدم
نشستم در کنار جویباران
ترا در زورق مهتاب دیدم